Een waar paradijs

Gelukkig is het gelukt om met de ochtendtrein van Kandy naar Ella te gaan. Helaas waren er geen zitplekken meer, dus moesten we staan. De grote tassen konden we wel kwijt in de bagagerekken, waardoor we iets meer bewegingsruimte hadden. De trip duurde 7 uur, dus we waren alert op lege plekken. Thank buddha dat we halverwege beiden een (halve) zitplek hadden.
Eenmaal aangekomen in Ella gingen we snel op kamerhunt, aangezien alle touristen uit dezelfde trein waarschijnlijk ook nog een kamer nodig hadden. Daar moet ik wel bij vertellen dat Ella in de Highlands van Sri Lanka ligt. Dit houdt in de de mainstreet het laagst ligt in het dorp en dat de heuvels er om heen plaats bieden voor slaapplekken. Na wat trappen op en af gelopen te hebben werden we aangesproken door een local echtpaar: ze hadden net 2 kamers boven hun huis gebouwd en daar konden we wel slapen. De mensen zagen er aardig uit (maar spraken vrijwel geen Engels) en de kamerprijs stond ons ook wel aan, dus volgden we trouw hun voetsporen. Zwaar bezweet kwamen we bovenop een berg uit, waar de hele familie in huisjes naast elkaar woont. Ze lieten de kamer zien, die er mooi (maar totaal niet af) uitzag. De volgende morgen werden we wakker met een schitterend uitzicht op Ella Rock! Dat was de klim wel waard:). Die dag hebben we onszelf verwend met een relaxdag: de hele dag boeken lezen en juices drinken. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten: kottu roti. Vanaf nu mijn favoriete dish van Sri Lanka!
Op vrijdag was net weer tijd voor actie: we hebben Little Adams Peak gewandeld. Dit is 1 van de bergen in Ella. Op de top heb je een mooi uitzicht op het omliggende gebied: bergen, dal, theeplantages, watervallen. Op de weg naar beneden kwamen we nog een koe op de trap tegen. Na met locals gesproken te hebben kwamen we er achter dat die koe het leuk vindt om trappen te lopen en daarom met regelmaat Little Adams Peak beklimt:)
Het idee was om daarna naar een theefabriek te gaan. Eenmaal daar aangekomen bleek hij dicht te zitten: er was op dat moment geen werk te doen voor de theeplukkers, dus was de fabriek ook dicht en kon er ook geen thee gedronken worden. Logisch toch?! Dan maar weer een goed boek erbij en lekker chillen. Als avondeten een heerlijke lumb rice gegeten, het lokale gerecht. Dit is een mengsel van rijst, kip, ei, bonen, aubergine, ananas en nog veel meer, wat langzaam wordt gestoomd in een bananenblad. Lekker, lekker, lekker!
Omdat er verder weinig te doen is in Ella, hebben we de volgende morgen de bus gepakt naar Tangalle, een plaatsje aan de zuidkust. Op aanraden van broerlief en Marleen (die hier een jaar geleden waren) zijn we naar het Goyambokka Guest House gegaan en gelukkig hadden ze nog een kamertje vrij. Snel omkleden, insmeren en op naar het strand. Dit was wel 1 minuut lopen, wat een work-out...
Omdat met name ik nog heel wit ben, zijn we maandag ook de hele dag naar het strand geweest. Niet dat ik nu bruin ben, maar het echte wit is er nu vanaf:)
De 20e moesten we eerst verhuizen naar de buren (Green Garden Cabanas), aangezien onze kamer maar 2 nachten beschikbaar was. Bij ons nieuwe onderkomen hebben we een scooter gehuurd om zelf de omgeving te ontdekken. In de Lonely Planet stond een lijstje van 5 mooie (verlaten) stranden, dus deze hebben we eerst even afgetikt. Voor de Google-liefhebbers hier de namen: Goyambokka Beach (bij ons guest house), Tangalle Beach, Medaketiya Beach, Marakolliya Beach en Rekawa Beach. Ergens in the middle of nowhere kwamen we een leuk huisje tegen waar we geluncht hebben. In de menu kaart werd uitgelegd dat de eigenaar in eerste instantie aan het strand zat met zijn restaurant en bungalows, maar dat daar eind 2014 een bruut einde aan kwam door de tsunamie. Hij was alles verloren, maar gelukkig hebben zijn familie en zijn gasten het allemaal overleefd. Door middel donaties van de gasten die er toen bij waren, heeft hij nu een nieuw restaurantje kunnen openen, ongeveer 200 meter achter de oorspronkelijke plek--> 200 meter van de kust af. En hij is druk aan het sparen en bouwen om zijn eerste bungalow weer te openen. Dat raakt je dan toch... Ook zagen we onderweg overal grafstenen/ kleine kerkhoven van mensen die tijdens de tsunami om zijn gekomen. De meesten van locals, maar ook wat van toeristen. Griezelige gedachte!
Daarna zijn we naar het westen van Goyambokka gereden om naar de Ho-o-maniya Blowhole te gaan. Dit zou ongeveer 8 km van ons guest house zijn en dan zou er wel een bord langs de weg staan. Ik weet niet hoe groot dat bord moet zijn, maar wij zagen hem niet... Gelukkig waren de locals weer net zo aardig en behulpzaam, dus na wat vragen kwamen we in de buurt. Nadat we een ticket hadden gekocht liepen we via een mooi weggetje naar de kust, waar op een gegeven moment een hek stond: hier moest het zijn. En maar wachten en maar wachten: geen water omhoog. Blijkt dat dat ding het alleen 's morgens doet! En dat zeggen ze dan ook niet even voordat je een ticket koopt...
Onze Deense buren van het eerste guest house vroegen of ze met ons de taxi mochten delen naar Uda Walawe National Park. Aangezien het aardige mensen zijn en ons dat het helft van het geld scheelt, leek ons dat wel een goed idee. Uiteindelijk wilden ook de Canadese buren mee, dus werd het nog wat goedkoper. Om 05.30 bleken ook de nieuwe buren van het Deense stel mee te willen en gingen we met zijn 8en op pad. Na 1,5 uur rijden kwamen we aan en was de zon net op. Van de minivan overstappen in 2 jeeps en gaan met die banaan. Uiteindelijk hebben we de volgende dieren gespot: olifanten (ook 2 babies), krokodillen, jakhalzen, arends, waterbuffels en heel veel mooie vogels. Een geslaagde trip dus!
Op donderdag hebben we een tuktuk gepakt naar Mirissa. Dit is wederom een kustplaatsje, maar dan iets westelijker, als in: meer naar het westen van Sri Lanka. Hier kun je maar 2 dingen doen: op het strand liggen en whale watchen. Dus op vrijdagmorgen 06.15 waren we op weg naar de haven. Binnen 2,5 uur hebben we meerdere blue whales gezien, waarvan 1 met baby, en 1 sperm whale. Misschien heel toeristisch van ons, maar wel heel gaaf om die beesten van ze dichtbij te zien!! En omdat je zo gefascineerd aan het kijken bent, vergeet je helemaal foto's te maken. Gelukkig heb ik wel veel memory pictures gemaakt:)
Vandaag zou wederom een stranddag worden, maar helaas voor mij had ik een arbeidsongeval: tijdens het insmeren met zonnebrand heb ik iets in de rug verrekt (die verrekte rug!) en heb ik de rest van de dag op bed gelegen. Hopen dat een nachtje slapen alles beter maakt, want morgen vertrekken we naar Unawatuna. Je raadt het al: weer een kustplaatsje en weer iets westelijker.

Geniet allemaal van de sneeuw, dan genieten wij hier wel van de zon:)