Kou, kouder, heet

15 jan rond 18.00 (19.00, na een uur aan straat wachten) vertrok onze nachtbus naar Java. De nachtbus hield in dat de stoel een stukje naar achter kon, dus van slapen zou het niet direct komen. Rond 21.00 reden we met bus en al de ferry op. Om 21.00 lokale tijd (uur tijdsverschil) kwamen we aan op ons laatste eiland van deze reis. De bus reed door naar Probolinggo en hier werden we er bij een tourist office uitgegooid. Ondanks dat we er bij het busstation uitgegooid wilden worden. Maar ergens kwam het wel goed uit, want het was 01.15 en om 02.30 zou er een minibus vertrekken naar Cemoro lawang, aan de voet van Bromo. Na een koffie en wat geklets kwam er een oude minibus aangereden die ons zou brengen. Om 04.30 kwamen we aan in Cemoro Lawang en stapten we over in een jeep. Die reed een uur lang over een heel hobbelig maanlandschap en steil de vulkaan op, om ons er bij de viewpoint uit te zetten. Vanaf hier kun je de zonsopgang bekijken, die achter de vulkaan waar je op uitkijkt opkomt, terwijl er een sliert wolk om de bodem van de vulkaan krult. Het ziet er schitterend uit op google! Wij hebben het natuurlijk niet gezien, aangezien het ls een gek regende en we in een wolk verstopt zaten. Tuurlijk...zulke witte foto's hadden we nog niet:-)
Maar na regen komt zonneschijn! We daalden af naar de krater en daar hadden we een uur om naar de krater te lopen, te kijken en weer terug te lopen naar de jeep. De eerste 25 min regende het nog, dus bleven we in de jeep en besloten 's middags vanuit het dorp zelf naar de krater te lopen. Maar opeens werd het droog en kwam de zon door. Toen zijn we als een gek de vulkaan opgelopen, de 253 treden beklommen en kwamen we met de tong buitenboord boven. Maar het was het zeker waard! Daar sta je dan, 15 cm verwijderd van een krater van een actieve vulkaan. Je zag het beneden allemaal borrelen en omhoog springen. En dan kwam er weer een rookwolk/damp en zag je even niets en niemand. Na een paar foto's te hebben gemaakt, moesten we weer mken dat we beneden kwamen, om de rest niet te laten wachten.
Terug in het dorp vonden we een hostel en hebben we even 2 uur de oogjes dichtgedaan. Gelukkig hadden ze dikke dekens, aangezien het hier stervens koud was. Zo rond de 5 graden en dat dan op de slippers met een fleece trui. Brrrr! Ze doen hier ook niet aan verwarming of kachels, dus we hebben alle kleren over elkaar aangetrokken en de hele dag thee en koffie gedronken. De volgende morgen vertrokken we naar Probolinggo, waar onze bus naar Solo zou vertrekken. En hier was het dan weer bloedheet!! We waren er om lf 11 en we moesten tot half 1 wachten (er kwam ekke kee een half uur bij op) in de brandende zon. Temperatuur rond de 30 graden. Je raadt al wieer snipverkouden werd?!
Eenmaal in Solo aangekomen hebben we ons getrakteerd op een hotel. Je weet wel, met een fijne matras, een handdoek en een eigen, luxe, badkamer. Dit was dan ook direct het mooiste aan Solo. Zo levendig en gezellig het in de zomer schijnt te zijn, zo uitgestorven is het in het regenseizoen. We hebben de stad per voet verkend en hebben 2 nachten van de luxe genoten (half price in het regenseizoen:-) ). Toen werd het tijd voor de grote stad: Yogyakarta.