Echte 'ontdekkingsreizigers'

Na iets meer dan 4 uur op de ferry, kwamen we aan in Poto Tono, op het eiland Sumbawa. We gingen op zoek naar een busstation, maar naar 1 keer rondkijken wisten we al hoe laat het was... gelukkig was er nog een local bus waar we bij mee mochten. Er was eigenlijk geen plek voor ons, maar dat maakte ons niet uit want het zou maar een kort ritje worden. Dachten we! 5 uur later kwamen we aan in de hoofdstad, Sumbawa Besar. We waren 5 uur lang ongegeneerd aangestaard en er werd openlijk over ons geroddeld, maar aangezien we er toch geen klap van verstonden, maakte dat niets uit. Om de zoveel meter stopten we, zodat we nog meer mensen en bagage konden inladen. Je zou denken dat dat niet past, maar er konden er zo nig een stuk of 5 op het dak:-)
Maargoed, toen we in de hoofdstad aankwamen gingen we op zoek naar een slaapplaats. Dit werd nog een grotere uitdaging! Maar we vonden iets, zonder ramen en met kakkerlakken. Over het toilet nog niet gesproken... danmaar opzoek naar iets te eten. Dat lukte. Na een heerlijke nasi goreng special te hebben genuttigd, werden we vergezeld door een canadees stel. Zij hadden vlak daarvoor een jongen, Randa, ontmoet en hij was het enige ademende wezen op het eiland dat engels sprak. Hij heeft ons 4en 's avonds meegenomen naar een lokaal barretje waar live music was. De mensen daar wisten niet wat hen overkwam: witte mensen!!! Na heel wat fotosessies en handjes schudden hebben we van de muziek genoten. Hier vertelde randa ook waarom iedereen zo 'vreemd' deed. Tourisme was nog niet goedgekeurd door de overheid, waardoor er geen voorzieningen zij voor touristen en er maar sporadisch war 'witte mensen' door het eiland crossen.dt verklaarde het een en ander:-)
De volgende morgen hebben we een ojek (scooter) geregeld die ons naar het busstation bracht. Hier hebben we met handen en voeten en met pen en papier (voor de prijs) geregeld dat we naar Sape werden gebracht. Dit bleek Bima te worden en daar moesten we maar een bus naar Sape nemen. Natuurlijk waren er geen local bussen mer toen wij aankwamen na 9 uur bussen. Dus regelden we een price bemo (open minivan). Helaas begaf deze het na een half uur en spontaan verscheen er een public bus! Dus zijn we overgestapt. De hele bus was weer in rep en roer en er werden weer honderduit fotos gemaakt met de mobieltjes.
In sape aangekomen was er zowaar 1 hotel. Dat was makkelijk kiezen. En het was nog een fatsoenlijk hotel ook!! De eigenaar liet ons alleen een beetje schrikken met zijn 2 woorden engels: no ferry. Das dan lekker... maar de volgende morgen werd er om 06.15 op de deur geklopt en gemeld: yes ferry! Now! Dus hup uit bed, tandjes poetsen en gaan met die banaan! Op naar Flores!