Tubing and the bus from hell!
Door: Moi!
03 Februari 2011 | Vietnam, Hanoi
Beste lezers,
Het heeft even geduurd, maar hier komt weer een update. Ik kan niet beloven dat ik mijn volledige verhaal t/m vandaag schrijf, maar ik zal een begin maken.
Als ik het goed heb eindigde mijn vorige verhaal de dag voordat we gingen tuben, 16 januari. Nou, 17 januari was het zover: ook wij gingen, net als alle andere backpackers legendarisch tuben. Korte uitleg: je huurt een tractorbinnenband, je laat je 3 km noordelijk van Vang Vieng langs de rivier droppen, met een bikini, een zonnebril en een waterdicht tasje met geld, sigaretten en een camera (ik niet, aangezien ik mijzelf en mijn camera langer dan vandaag ken en langer dat vandaag wil houden) en dan begint het avontuur. Langs de rivier zitten aan beide kanten allemaal barretjes. Het is de bedoeling dat je met je tube op de rivier gaat drijven en dat de barretjes je dan binnen "vissen". Dan krijg je een shotje aangeboden, kun je wat eten en drinken bestellen en dan ga je weer terug de rivier op. Dat was ook ons plan! We lieten ons rond 12 uur ophalen met een tuktuk, werden netjes bij de rivier afgezet en liepen richting water. Het viel ons meteen op dat het zo rustig was... verdacht ... waar waren al die andere backpackers? Nou wat navraag te hebben gedaan, kwamen we er achter dat als we nog 15 minuten verder noodelijk langs de rivier zouden lopen, dat we dan bar 1, 2 en 3 zouden vinden en dat daar iedereen was. Hup, tractorband om de schouder en lopen. Na 15 minuten kwamen we er achter waar iedereen verstopt zat. Het was een walhalla van jongeren, drank, buckets, autoverf, stiften (permanent markers...) en swings (over het water). Voordat we onze eerste buckets bestelden werden we gewaarschuwd dat we niet te lang bij deze eerste 3 barretjes moesten blijven hangen, aangezien we dan niet voor het donker weer terug in het dorp waren. Natuurlijk, dat was geen probleem, we spraken met zijn vieren (Emma, Emmie, Kim en ik) af dat we overal 20 min zouden blijven en dan door gingen naar de volgende kroeg. Om 6 uur was het opeens pikke donker en realiseerden we ons dat we nog steeds bij de eerste 3 barretjes waren, dat we nog niet getubed hadden, dat we helemaal onder de permanent marker en autoverf zaten, dat we van de swings boven de rivier waren gesprongen en dat we een tuktuk naar huis moesten zien te vinden. Emmie en Kim gingen vast opweg naar een tuktuk, toen Emma en ik ons raliseerden dat we toch eigenlijk wel heel graag nog ff wilden tuben. Dus we hebben 3 tubes bij elkaar gezocht (er was ook nog een Noor bij) en zijn de rivier op gegaan. Niet echt bijster intelligent van ons. Na 5 minuten drijven zagen en hoorden we niets en niemand meer... Maar hard peddelen konden we nog naar de kant komen en heeft een of andere vuilnisman (denk ik...) een tuktuk voor ons geregeld. Bibberend kwamen we aan in ons GH! Ik heb snel mijn kleren uit getrokken en ben richting bed gegaan en de andere 3 dames konden het nog aan om daadwerkelijk nog wat te gaan eten en een biertje te drinken. Respect!
De volgende dag hebben we maar snel een bus richting de hoofdstad, Vientiane, gepakt, voordat we zouden bezwijken onder de druk en nog een dag zouden gaan tuben.
Vientiane viel ons alle 4 een beetje tegen. Er was weinig te doen. Nadat we de "tourist spots" gezien hadden, zijn we uit "verveling" maar een avondje gaan bowling. Wat wel weer heel gezellig was natuurlijk!
De 20e hebben we afscheid genomen van Emmie en Kim. Kim ging terug naar NL en Emmie ging door naar Australie (en reist momenteel met broerlief). Emma en ik hebben die dag een sleeping bus naar Hanoi genomen. Ze zouden dit beter de Hell Bus kunnen nomene. Niet zozeer omdat de bus zo slecht is, maar omdat de hele reis een hel is!!
We zouden om 17.00 uur vertrekken en zouden er 22 uur over doen. Uiteraard hadden we er al rekening mee gehouden dat het langer zou duren en dat we later zouden vertrekken, aangezien dat elke keer zo gaat. Onze bus vertrok uiteindelijk om 19.00 uur en stopte ruim een uur later, om daar vervolgens 4 uur stil te gaan staan, zodat de chauffeur kon slapen. Jaja, het is wat. Ik moet er misschien ook bij vertellen dat de chauffeurs je niets vertellen en geen Engels kunnen, dus je weet gelukkig nooit waar je aan toe bent. Gaat, rond middernacht begonnen we weer te rijden. Tot aan 06.00 's ochtends was hadden we niets te klagen. Maar toen moesten we de grens naar Vietnam over... We werden ongeveer 1 km voor de grens de bus uitgegooid en moesten naar de douane lopen. Daar krgen we onze departure stempel. Daarna moesten we weer wachten. Op zich niet erg, maar het regende, het was koud, we hadden allemaal slippers en korte broek aan, er was geen dak of ruimte waar we konden schuilen en natuurlijk wisten we niet waar we op wachtten of hoe lang het nog zou duren. Na 1 uur in de regen te hebben gewacht, kwam onze bus er aan. Onze tassen werden uit de bus gegooid (thank god I've got a waterproof flightbag!) en we moesten met tas en al naar Vietnam lopen. Het was zo mistig dat we niet eens konden zien waar we naar toe moesten lopen of hoe ver het! Maar gelukkig, na ongeveer 2 km waren we er. We hadden onze Via voor elkaar, dus dat was redelijk snel geregeld. Dus konden we weer gaan wachten op de bus. Na 3 uur!!!!!!!!! was de bus ook eindelijk door de douane en konden we verder. Op dat moment was iedereen van onze bus (backpackers en locals) doorweekt en onderkoeld. De chauffeur hield er uiteraard rekening mee en zette de airco lekker hard aan... sjonmgejongejonge. Als ze hier intelligentie te koop hadden... Iedereen lag te blauwbekken en trillen in de bus en we waren op een moment serieus bang dat we er iets aan over zouden houden. De weg naar Hanoi duurde nog 12 uur en deze 12 uur heb ik besteed een rillen. Ik had blauw/paarse lippen en trilde zo hard, dat andere backpackers mij hun sjaal aanboden, zodat ik het misschien iets warmer kreeg. Gekkenwerk! Maar wel weer een eravring. An once in a lifetime, want dit doe ik nooit meer! Om 22.00 uur kwamen we aan in Hanoi en hebben we onszelf getrakteerd op een 2 persoonkamer, met warm water en een tv. De volgende ochtend waren we alletwee eindelijk opgehouden met trillen.
Ik kom net tot de ontdekking dat dit verhaal al banaal lang is, dus ik stop er mee voor nu en zal binnenkort een vervolg geven van " De avonturen van Emma en mij in Vietnam" :).
Xus!
Het heeft even geduurd, maar hier komt weer een update. Ik kan niet beloven dat ik mijn volledige verhaal t/m vandaag schrijf, maar ik zal een begin maken.
Als ik het goed heb eindigde mijn vorige verhaal de dag voordat we gingen tuben, 16 januari. Nou, 17 januari was het zover: ook wij gingen, net als alle andere backpackers legendarisch tuben. Korte uitleg: je huurt een tractorbinnenband, je laat je 3 km noordelijk van Vang Vieng langs de rivier droppen, met een bikini, een zonnebril en een waterdicht tasje met geld, sigaretten en een camera (ik niet, aangezien ik mijzelf en mijn camera langer dan vandaag ken en langer dat vandaag wil houden) en dan begint het avontuur. Langs de rivier zitten aan beide kanten allemaal barretjes. Het is de bedoeling dat je met je tube op de rivier gaat drijven en dat de barretjes je dan binnen "vissen". Dan krijg je een shotje aangeboden, kun je wat eten en drinken bestellen en dan ga je weer terug de rivier op. Dat was ook ons plan! We lieten ons rond 12 uur ophalen met een tuktuk, werden netjes bij de rivier afgezet en liepen richting water. Het viel ons meteen op dat het zo rustig was... verdacht ... waar waren al die andere backpackers? Nou wat navraag te hebben gedaan, kwamen we er achter dat als we nog 15 minuten verder noodelijk langs de rivier zouden lopen, dat we dan bar 1, 2 en 3 zouden vinden en dat daar iedereen was. Hup, tractorband om de schouder en lopen. Na 15 minuten kwamen we er achter waar iedereen verstopt zat. Het was een walhalla van jongeren, drank, buckets, autoverf, stiften (permanent markers...) en swings (over het water). Voordat we onze eerste buckets bestelden werden we gewaarschuwd dat we niet te lang bij deze eerste 3 barretjes moesten blijven hangen, aangezien we dan niet voor het donker weer terug in het dorp waren. Natuurlijk, dat was geen probleem, we spraken met zijn vieren (Emma, Emmie, Kim en ik) af dat we overal 20 min zouden blijven en dan door gingen naar de volgende kroeg. Om 6 uur was het opeens pikke donker en realiseerden we ons dat we nog steeds bij de eerste 3 barretjes waren, dat we nog niet getubed hadden, dat we helemaal onder de permanent marker en autoverf zaten, dat we van de swings boven de rivier waren gesprongen en dat we een tuktuk naar huis moesten zien te vinden. Emmie en Kim gingen vast opweg naar een tuktuk, toen Emma en ik ons raliseerden dat we toch eigenlijk wel heel graag nog ff wilden tuben. Dus we hebben 3 tubes bij elkaar gezocht (er was ook nog een Noor bij) en zijn de rivier op gegaan. Niet echt bijster intelligent van ons. Na 5 minuten drijven zagen en hoorden we niets en niemand meer... Maar hard peddelen konden we nog naar de kant komen en heeft een of andere vuilnisman (denk ik...) een tuktuk voor ons geregeld. Bibberend kwamen we aan in ons GH! Ik heb snel mijn kleren uit getrokken en ben richting bed gegaan en de andere 3 dames konden het nog aan om daadwerkelijk nog wat te gaan eten en een biertje te drinken. Respect!
De volgende dag hebben we maar snel een bus richting de hoofdstad, Vientiane, gepakt, voordat we zouden bezwijken onder de druk en nog een dag zouden gaan tuben.
Vientiane viel ons alle 4 een beetje tegen. Er was weinig te doen. Nadat we de "tourist spots" gezien hadden, zijn we uit "verveling" maar een avondje gaan bowling. Wat wel weer heel gezellig was natuurlijk!
De 20e hebben we afscheid genomen van Emmie en Kim. Kim ging terug naar NL en Emmie ging door naar Australie (en reist momenteel met broerlief). Emma en ik hebben die dag een sleeping bus naar Hanoi genomen. Ze zouden dit beter de Hell Bus kunnen nomene. Niet zozeer omdat de bus zo slecht is, maar omdat de hele reis een hel is!!
We zouden om 17.00 uur vertrekken en zouden er 22 uur over doen. Uiteraard hadden we er al rekening mee gehouden dat het langer zou duren en dat we later zouden vertrekken, aangezien dat elke keer zo gaat. Onze bus vertrok uiteindelijk om 19.00 uur en stopte ruim een uur later, om daar vervolgens 4 uur stil te gaan staan, zodat de chauffeur kon slapen. Jaja, het is wat. Ik moet er misschien ook bij vertellen dat de chauffeurs je niets vertellen en geen Engels kunnen, dus je weet gelukkig nooit waar je aan toe bent. Gaat, rond middernacht begonnen we weer te rijden. Tot aan 06.00 's ochtends was hadden we niets te klagen. Maar toen moesten we de grens naar Vietnam over... We werden ongeveer 1 km voor de grens de bus uitgegooid en moesten naar de douane lopen. Daar krgen we onze departure stempel. Daarna moesten we weer wachten. Op zich niet erg, maar het regende, het was koud, we hadden allemaal slippers en korte broek aan, er was geen dak of ruimte waar we konden schuilen en natuurlijk wisten we niet waar we op wachtten of hoe lang het nog zou duren. Na 1 uur in de regen te hebben gewacht, kwam onze bus er aan. Onze tassen werden uit de bus gegooid (thank god I've got a waterproof flightbag!) en we moesten met tas en al naar Vietnam lopen. Het was zo mistig dat we niet eens konden zien waar we naar toe moesten lopen of hoe ver het! Maar gelukkig, na ongeveer 2 km waren we er. We hadden onze Via voor elkaar, dus dat was redelijk snel geregeld. Dus konden we weer gaan wachten op de bus. Na 3 uur!!!!!!!!! was de bus ook eindelijk door de douane en konden we verder. Op dat moment was iedereen van onze bus (backpackers en locals) doorweekt en onderkoeld. De chauffeur hield er uiteraard rekening mee en zette de airco lekker hard aan... sjonmgejongejonge. Als ze hier intelligentie te koop hadden... Iedereen lag te blauwbekken en trillen in de bus en we waren op een moment serieus bang dat we er iets aan over zouden houden. De weg naar Hanoi duurde nog 12 uur en deze 12 uur heb ik besteed een rillen. Ik had blauw/paarse lippen en trilde zo hard, dat andere backpackers mij hun sjaal aanboden, zodat ik het misschien iets warmer kreeg. Gekkenwerk! Maar wel weer een eravring. An once in a lifetime, want dit doe ik nooit meer! Om 22.00 uur kwamen we aan in Hanoi en hebben we onszelf getrakteerd op een 2 persoonkamer, met warm water en een tv. De volgende ochtend waren we alletwee eindelijk opgehouden met trillen.
Ik kom net tot de ontdekking dat dit verhaal al banaal lang is, dus ik stop er mee voor nu en zal binnenkort een vervolg geven van " De avonturen van Emma en mij in Vietnam" :).
Xus!
-
03 Februari 2011 - 14:52
Lisa:
Heeee bob!
Goed om weer wat van je te horen.., hopelijk ben je inmiddels alweer lekker opgewarmt?!
Je verhalen klinken weer fantastisch, ben jaloers! We denken aan je in het Leeuwardensche..!
Liefs -
03 Februari 2011 - 15:06
Nora :
wat een avontuur weer Manon!
je zal zeker extra genoten hebben van je kamer na die lange koude bus rit
xx
-
03 Februari 2011 - 17:14
Jessica:
Heeeej lieve nonnie!!
Beste lezers? Worden we ineens formeel? Normaal gaat ie ongeveer zo:"joooooh leipo"(met een schorre stem, het liefst gevolgd door een dikke boer) zo, weet iedereen meteen je ware aard als ze dit lezen.. Loopt ze zich een beetje goed voor te doen hoor met beste lezers! Maar ik snap het wel.. Je moet natuurlijk wel wat leren van zon reis.. Ok, genoeg over jou, laten we het over mij hebben hahaha! Nee, leuk om weer te lezen en kut van die busreis.. Maar ach, niet alles kan zo leuk zijn als tuben:) tot snel scheet!
Kus je moatie -
03 Februari 2011 - 17:15
Jessica:
Heeeej lieve nonnie!!
Beste lezers? Worden we ineens formeel? Normaal gaat ie ongeveer zo:"joooooh leipo"(met een schorre stem, het liefst gevolgd door een dikke boer) zo, weet iedereen meteen je ware aard als ze dit lezen.. Loopt ze zich een beetje goed voor te doen hoor met beste lezers! Maar ik snap het wel.. Je moet natuurlijk wel wat leren van zon reis.. Ok, genoeg over jou, laten we het over mij hebben hahaha! Nee, leuk om weer te lezen en kut van die busreis.. Maar ach, niet alles kan zo leuk zijn als tuben:) tot snel scheet!
Kus je moatie -
03 Februari 2011 - 18:17
Pa:
Een nieuw teken van leven. Als er nog leven in zit na deze ontberingen. Gelukkig ken ik al een beetje het volgende verhaal en weet ik dat het niet overal zo koud is. Jullie krijgen nog zon volop. Geniet nog volop en zet er svp een paar foto's bij. Je kunt er wel 100 opzetten. -
03 Februari 2011 - 18:20
Jema:
Hey Nonnie,
Zat net te denken dat ik al een hele tijd niets meer had gehoord............en nu dit lange verhaal.
Ontzettend vervelend dat jullie het allemaal zo koud hebben gehad en dat de chauffeur dit niet duidelijk te maken was! Maar weer een hele belevenis en voorlopig nog niet de laatste. Hopelijk zitten jullie nu wat zuidelijker en dus wat warmer.
Ben toch wel benieuwd naar het vervolg, dus tot gauw.
Groetjes ook van de allerliefste hond Amber -
03 Februari 2011 - 21:28
Marjolein:
Zo fijnnnnnnnnn manon op reis....
Lekker weg dromen met jullie stories maar ook blij zijn dat ik hier met m'n fleece dekentje zit. Kan niet wachten op stories in real live want jou verhalen lezen is leuk maar lachen om je verhalen of om jou is nog veel leuker. Meiske geniet ervan en talk to you soon or actually later...
xx Mar -
03 Februari 2011 - 23:12
Wan:
Ha laiverds,
Zo te lezen hebben jullie lekker kunnen uitrusten tijdens de busreis. Tof verhaal van de tubes trouwens! Lijkt me ook wel wat voor het hulsbeek aanstaande zomer.
Volgende keer kunnen jullie het beter houden bij zuipen en het verzuipen achterwege laten.
Geniet ervan met zn tweetjes en tot vietnam.
Ben het trouwens wel eens met je vader dat je ff wat meer foto's erop moet zetten, ook al is het plaatje in mn hoofd ook wel vermakelijk
Liefs -
08 Februari 2011 - 20:52
Sanne:
Meere! alweer zo'n verhaal! jeetje je maakt het mee zeg! Dat tuben klinkt echt super gaaf, jammer dat je bij de eerste barretjes bent blijven steken haha ;) Nou genietse maar weer, dit keer in vietnam! en snel weer updaten he! Liefs! -
19 Februari 2011 - 23:07
Sanne T:
Oeffffff ik zou zooo pissed off zijn!! Kou, regen en ook nog eens wachten!
Maar dat Tubing, wat cool! Volgens mij heb je het daar behoorlijk naar je zin gehad! Geen snakes of krokodillen gezien?? Dat lijkt me toch wel eng.. Je weet nooit..
Ik zeg een gouden idee voor het Twentekanaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
