Goodbye Bob, hello Manon

Op Singapore Airport werd er van ons verwacht ruim 7 uur te wachten tot de volgende vlucht. Gelukkig was het nacht, lekker koel en konden we deze uren mooi in de botanische tuin van het vliegveld doorbrengen. Na nog iets van 2 uur vliegen kwamen we aan in Denpansar, waar het direct heel touristisch en gezellig voelde. Snel in een taxi naar Kuta Beach om er achter te komen wat al die Australiers hier zo gezellig vinden. Nou... het strand was smerig, de zee nog viezer... schijnbaar komt al het afval van Java op deze stranden aan. Jeej! We hebben hier dus niet echt gezwommen, alleen een beetje gezond. Dan moest het nachtleven toch wel geweldig zijn?!?
Mispoes... het was overal volgeladen met australische pubers, die zo snel mogelihk wilden 'scoren' en naar hun hotelkamer gaan. Tja, die tijd hebben we wel gehad. Wel hebben we nog het monument bezocht, voor de mensen die bij de bomaanslag zijn omgekomen. En dat voelt dan toch wel heel raar. Die mensen hadden de avond van hun leven en BOEM, weg... nu staan er bij alle clubs en barretjes een handje vol politie, die je tas controleren en hangen overal posters met : 'no terroisme' en dat dan in een vakantieoord voor jongeren. Dat klopt toch niet?
Na 2 nachten hielden we het voor gezien en hebben we een bus naar Ubud gepakt.
Wat ik haast vergeet te vertellen, is dat ik na 7 weken weer Bob te hebben geheten, nu eindelijk weer als Manon door het leven kan. De Indonesiers kunnen het redelijk uitspreken:-)